Ja daar was ik weer! Wil ik altijd iets meemaken om over te bloggen, dit had ik toch niet helemaal in gedachten. Hoe het begon… Zondagnacht werd ik wakker van vreselijke buikpijn, ik dacht nog wow iets verkeerds gegeten of zo.  Maandagochtend twee keer naar de wc geweest en nog de buikpijn niet weg. Daarna boodschappen met Ed, wat een opgave was dat pff! Tijdens de lunch kotsmisselijk, maar toch een bruine boterham naar binnengewerkt om te zorgen voor vezels omdat ik maar bleef denken aan mijn stoelgang. Toen toch maar in bad gegaan en de hete sproeier op mijn buik gezet, dat hielp wel iets. Gekeken of ik koorts had of verhoging, want dan wist ik zeker dat er iets aan de hand was want ik heb nooit koorts. Pas als ik echt doodziek wil ik weleens in een hoge 38 zitten! Niets dus, dus toen heb ik mijzelf voorgenomen om mij niet aan te stellen en gewoon door te gaan. Dus stofzuigen, eten koken, eten. Na het eten stortte ik weer in, maar er moest nog een hond lopen! Ed zei lekker lang lopen is goed voor je darmen dus meekomen. Ik heb denk ik op mijn tandvlees gelopen, er zat geen vaart in en toen ik thuiskwam zat ik te rillen op de bank. Temperaturen ja hoor verhoging! Toen wist ik dat het echt fout zat. Dus dinsdagochtend meteen om 8 uur de huisarts gebeld, afspraak om 8.40 uur en dan nog ga je er naartoe met de gedachte dat hij een keer op je buik drukt, je daardoor een scheet laat en dat het dan weer was. Na even praten bij de dokter, hij duwen en ik wachten op de klapper, maar er gebeurde niets. Ik moest weer komen zitten en toen vertelde hij dat hij het ziekenhuis ging bellen omdat hij dacht aan blindedarm. Dus terug naar huis, bakkie koffie gedaan met Ed en op naar Leiderdorp. Ed zei nog neem een tasje mee, maar ik bleef toch maar denken dat ik ’s middags weer thuis zou zijn, maar na lang aandringen van Ed toch maar een tasje mee. In het ziekenhuis om 10.00 uur, eerst urine inleveren, wat ik bij de huisarts ook al gedaan had, toen bloedprikken. Komt er zo’n knulletje in opleiding aan mijn bed zegt ie nou voor een blindedarm bent u niet erg pijnlijk, toch maar even kijken of het geen blaasontsteking is. Zak! Ik weet heus wel hoe een blaasontsteking voelt en dat was dit zeker niet. Na een half uur komt hij weer de kamer op, ja uhm, je het bloed is helemaal niet goed. In your face eikel!! En toen was ik ineens zielig of zo, moest in een rolstoel, op bed liggen etc. En dan denk ik gisteren moest ik nog alles doen thuis, niemand die mij toen zielig vond. Toen ze de labuitslagen nog niet hadden, moest ik ook alles zelf doen en nu ben ik in enen zielig, doe normaal zeg! Maar regels waren regels zeiden ze, dus met de rolstoel naar de echo. Die liet zien dat er wel degelijk iets zat bij de blindedarm, maar het kon ook een geïrriteerde dunne darm zijn en dat was thuis op te lossen met medicijnen, maar een CT scan zou de doorslag moeten geven. Wij hopen op de dunne darm, maar helaas de CT was onverbiddelijk. Inmiddels was het 13.30 uur en toen kwam de dokter vertellen dat er geen plek was daar, maar dat ik naar het Diaconessenhuis moest, want ik moest die dag nog onder het mes. En bij het Diac zou ik na drie uur aan de beurt zijn. Dus om 14.00 uur stonden we in het Diac. Daar moest ik opnieuw urine inleveren en ik had niets meer en alweer bloed. Uiteindelijk kreeg ik eerst mijn all inclusive bandje om, daarna een infuus en om 16.00 uur mocht ik eindelijk naar de afdeling. Daar stond ik op de planning voor 17.30 uur. Dus om 17.25 uur jasje aan, bed werd weggereden en bij de deur werden we tegengehouden. Spoedje tussendoor  max. drie kwartier. Maar die drie kwartier werden een uur, werden drie uur en toen kwam Ed nog maar eens langs en is ietwat geïrriteerd geworden en toen kwamen ze vertellen nog een spoedje tussendoor gekomen. Ik zou geholpen worden die avond nog en alles na mij was gecanceld. Uiteindelijk om 23.00 uur werd ik nog gehaald. Had ik nog even een gênant momentje in de operatiezaal met de anesthesist. Ik kreeg zo’n hartslagding om mijn vinger dus je hoorde in die zaal boem boem, boem boen heel rustig van mijn hart. Maar die man moest ook plakkers plakken op mijn lijf voor de hartslag en hij kon er niet goed bij, dus rukt hij in enen dat operatie-jasje van mijn lijf. Die hartslag ging van boemboemboemboemboem. Ik zeg, je gaat me niet vertellen dat dat mijn hartslag is hè. Ach ja, zegt die man dat effect heb ik nou eenmaal op mensen! Ik schaamde me dood! Nou ja de rest wat er daar gebeurd is heb ik gelukkig allemaal niet meegekregen, weet wel dat ik om 00.30 uur een telefoon in mijn handen gedrukt kreeg en dat ik even mijn contactpersoon moest bellen. Dus ik bel Ed en zeg operatie geslaagd, patiënt overleden.  Ik heb aardig lopen schelden daar van de pijn. Ik ging erheen om van de pijn af te zijn, nu was de pijn nog velen malen erger. uiteindelijk waren ze mijn gescheld zat en hebben ze me verdoofd met morfine! Om 06.00 uur moest ik met de zuster zelf meelopen naar het toilet. Bij terugkomst weer Ed gebeld en even gehuild wat voor een wrak ik nu wel níet was. Kom eerst dat bed niet uit en dan kom ik dat bed niet meer in, wat een ellende. Uiteindelijk gisteren mijzelf gewassen, alleen naar de wc telkens en twee keer meegelopen naar de lift dus het gaat de goede kant op. Vanmorgen is mijn drain eruit gehaald, verband van mijn buik af, behalve op de plek waar de drain zat, maar ik ben er nog lang niet. De pijn valt me zwaar tegen en ik heb nu nog het idee dat ik nooit meer normaal hele einden kan lopen. Ik zit nog aan het infuus met antibiotica, ik doe mijn best om eerder vrij te komen vanwege goed gedrag, maar dat moeten we maar afwachten. Voor de rest is het hier net een soap en alsof ik weer in Kattek terug ben. De wehs en de makriel vliegen je om de oren. We hebben ook een vrouwtje wat de hele dag help roept, eentje die de hele dag zuster roept en als ze dan komt krijgt ze de po naar haar hoofd en dan roept ze weer zuster, alsjeblieft kom terug! Leuk en aardig allemaal, maar heb eerlijk gezegd toch mijn eigen soap thuis als liefste! Dit was mijn avontuur, had liever geschreven over een filmavondje of het circus waar we vrijdag naartoe hadden gemoeten, maar helaas het lot besliste anders. Zondag ontbijt met de gorilla’s, daar gaan we voor, maar anders moeten mijn soapies zonder mij, Anne kijkt daar al zo lang naar uit! Mijn streven is in ieder geval om met kerst thuis te zijn. Het zal heel anders zijn dan andere jaren, lekker simpel, maar dat maakt me niet als ik maar thuis ben! Fijne kerstdagen iedereen en maak er wat van, bedankt voor alle berichtjes op Facebook etc. Doet me heel veel! Groetjes Diane